بچه‌های خوب امروز در تقویم، روز سینما نام گرفته است. خوب است بدانید در حقیقت هیچکس سینما را اختراع نکرد...
بچه‌های خوب امروز در تقویم، روز سینما نام گرفته است.
خوب است بدانید در حقیقت هیچکس سینما را اختراع نکرد، بلکه در سال ۱۸۹۱ شرکت توماس ادیسون با موفقیت توانست یک نمونه اولیه از «کینتوسکوپ» را به نمایش بگذارد که یک نفر را به تماشای تصاویر متحرک می‌نشاند و اولین نمایش عمومی آن در سال ۱۸۹۳ صورت گرفت.
برادران لومیر نخستین کسانی بودند که در سال ۱۸۹۵ در پاریس تصاویر متحرک نمایش داده شده را برای مخاطبان ارائه کردند. آن‌ها از دستگاهی به نام سینماتوگراف استفاده کردند که شامل یک دوربین، یک پروژکتور و یک چاپگر فیلم می‌شد.
همان‌طور که در کتاب تاریخ سینمای مسعود مهرابی آمده است، ورود نخستین دوربین فیلم‌برداری یا همان دستگاه سینماتوگراف به ایران در زمان مظفرالدین‌شاه قاجار، در سال ۱۲۷۹ هجری خورشیدی، آغازگر تاریخ سینمای کشور ما شد، به این ترتیب که مظفرالدین‌شاه در یکی از سفرهایش به فرانسه از دستگاه سینماتوگراف خوشش می‌آید و دستور خرید آن را می‌دهد.
پس از آن نخستین محل پخش فیلم در سال ۱۲۸۳ توسط ابراهیم خان صحاف‌باشی در خیابان چراغ گاز تهران افتتاح می‌شود و در آنجا فیلم‌های کمدی کوتاه را نمایش می‌دهند.
البته نخستین سالن سینمای ایران در سال ۱۲۷۹ (تنها ۵ سال پس از آنکه برادران لومیر سینما را اختراع کردند) با نام «سینما سولی» در شهر تبریز تأسیس شده بود.
سال‌ها بعد در دهه ۱۳۲۰ شرکت‌های سینمایی ایرانی پدیدار شدند و سینما میان مردم کشور، همگانی‌تر شد. در این دهه، پویانمایی هم وارد ایران شد اما نخستین فیلم کوتاه پویانمایی در ایران را با عنوان ملانصرالدین در سال ۱۳۳۶ ساختند.
همچنین بنیان‌گذاری نهادی که پخش‌کننده فیلم‌های کودکان هم باشد، با عنوان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در همین دهه، فرصتی مناسب برای شکل‌گیری سینمای فرهنگی در ایران می‌شود.
در آغاز پیدایش سینمای دنیا، کودکان مورد توجه بودند و در فیلم‌های درخشانی مانند «پسر بچه» (چاپلین – ۱۹۲۱) حضور داشتند و جالب است بدانید نخستین فیلم تاریخ سینمای کودک با مبدا تاریخ سینمای جهان پیوند خورده است که توسط برادران لومیر با عنوان «خیس کردن باغبان» یا «باغبان آب‌پاشی شده است» ساخته شده و اولین بار در گراند کافه پاریس در سال ۱۸۹۶ در معرض تماشای عموم قرار گرفته است.
اما ردپای حضور کودکان در سینمای ایران به فیلم «کینه» (پرویز خطیبی – ۱۳۳۳) برمی‌گردد که در آن یک کودک (به عنوان فرزند) در پیشبرد داستان، نقش مهمی را ایفا می‌کند.
با این حال نخستین فیلم تاریخ سینمای کودک در ایران را می‌توان فیلم «بیم و امید» دانست؛ فیلمی که بر مبنای یک شخصیت محوری خردسال شکل گرفت و در فروردین ۱۳۳۹ توسط گرجی عبادیا روی پرده رفت. (تاریخچه سینمای کودک و نوجوان- علی دادرس)
سال‌ها بعد، سینمای کودک در دهه ۶۰ تا اواسط دهه ۷۰ خورشیدی جزو مهم‌ترین و پرمخاطب‌ترین فیلم‌های سینمای ایران بودند. آثاری که مخاطبان متعددی را به سالن‌های سینما می‌کشاندند و حتی عنوان پرفروش‌ترین فیلم سال را از آن خود می‌کردند.
به‌طوری که فیلم‌هایی چون «دونده»، «گلنار»، «دزد عروسک‌ها»، «مدرسه پیرمردها»، «یکی بود یکی نبود»، «باشو، غریبه کوچک» و. هنوز هم برای کودکان دهه ۶۰ خاطره‌انگیز هستند.
هرچند امروز فن‌آوری‌های تصویری پیشرفت چشمگیری در دنیا داشته و حتی در برخی موارد دسترسی به فیلم‌ها و انیمیشن‌ها از طریق سیستم‌های جیبی مانند موبایل‌ها به دلایل مختلف مخاطبان بسیاری پیدا کرده‌اند اما سینمای کودک همچنان یعنی شادی، سرگرمی، لذت، رنگ‌ها و امید به زندگی.